روزهای پایانی سال

میدونی ،  رسیدن  "سررسید های 1395  شررکت  "  و توزیع اشون  بین همکارا ،   نشون از  نزدیک شدن سال نو  و  هفته های پایانی سال رو میده.
سالی که  باز هم توش کاری نکردم و  حاصلی ازش نچیدم. 
سالی که  دست خالی تر و  ناامید تر و البته پیر تز از هرسال دیگه ای ام .
سالی که در اون خدا ، با من یار نبود .
آره .
جیزی تا پایان سال 1394 نمونده. و  من
و
من ، مثله  کسی ام  که تو یه مرداب گیر کرده و سالهاست داره دست و پا میزنه. دست و پای بیثمر .  و  سخت تر و  رنج اور  تر از همه اینه که  تو این مرداب گیر کرده باشی و شاهد  رفتن و  به مقصد رسیدن ها  و پیروزی های مکرر  هم دوره ای هات  و  دوره های بعد از خودت باشی و    تو ،   تو با همهی تلاشت ...  نتونی  از اون مرداب و باتلاق رها شی.
این وسط گاهی آرزو میکنی حالا که نمیتونی رهاشی  و  جلو بری  ، کاش ،
کاش حداقل ، تا ته  غرق میشدی و  اونطوری به ارامش میرسیدی.
حتی امید رهای از  این باتلاق هم دیگه ، ثمری نداره وقتی بدونی که  دیگه برای رفتن و رسیدن خیلی دیره.  مثه کسی که  ، اونقققققققققققققدر  دیر به خط پایان برسه که ،  نه تنها   همه از خط پایان رد شده باشن  بلکه  کلا بساط مسابقه  جمع شده باشه و  ساعت ها از اون گذشته باشه و  دیگه کسی اون دور  بر نباشه و  اثری از مسابقه هم نیاشه و همه رفته باشن... 
اون رسیدن ، چیزی جز یاس مضاعف نداره ...

خدایا؟  من نمیدونم دیگه چه جوری باید ازت کمک بخوام. 
خدایا؟ هستی ؟ منو میبنی؟/؟ 
پس چرا کمکم نمیکمی؟؟؟ چرا  اینجوری تحقیرم کردی؟؟؟؟
بسم نیست هنوز؟؟؟